divagando

Ola! Ti non sabes quen son, pero eu si que che coñezo. Son un dos teus demos. Sabes iso de que cada persoa ten un anxo que o coida? Pois a ti foronche asignados tres demos no sitio do anxo. No mundo hai duas clases de persoas: na primeira clase atópanse aqueles que están destinados á grandeza, a conseguir a felicidade, a acadar unha vida plena e satisfactoria. O segundo tipo son totalmente opostos, e temo, meu amigo, que tí estás dentro de eles. Por eso o noso traballo é asegurarnos de que suceda. Quenes somos? Oh, é certo. Que maleducada son por non presentarnos! Vergoña é a miña irmá menor, a que susurra no teu oído esquerdo que es rara por non seguir a corrente, por ter gustos que a xente toma por pouco comúns. É a que che di que debes odiarte e non compartir co mundo todas esas cousas que podes proporcionar. O meu irmán maior, Medo, é tan antigo como a vida mesma. Él susurra no oído dereito e enche cada rincón oscuro de monstruos, fai que cada persoa coa que te cruzas semelle un asasino. O que impide que lle confeses o que pensas á persoa que che gusta, o que murmura que é mellor que a xente non sepa como eres realmente es. Que fai que levantes muros ao teu redor, facendo que crees a túa propia cárcere. Quen son eu, preguntas agora? Eu son o peor dos teus demos, camuflada baixo a apariencia dunha amiga. Eu son a que recurres cando non che queda nada mais. Eu son o que che obliga a soportar. A que prolonga o teu tormento. Atentamente, Esperanza.