domingo, 12 de abril de 2015

3

Si tú y yo nos cruzasemos no repararías en mi presencia. Soy la típica chica del montón: no tengo una despampanante melena rubia a la que el sol arranca destellos, mis ojos no son del color del cielo en la primavera, no tengo unas curvas suntuosas ni andares de gracia felina. Mi pelo, al igual que mis ojos, son de color marrón. No tengo un cuerpo de modelo, soy más bien bajita y un tanto torpe. No tengo cara de ser amistosa ni nada que haga que te vayas a fijar en mi, no tengo una sonrisa deslumbrante y si te guiño un ojo, lo más probable es que pienses que estoy rematadamente loca. No me gusta ser el centro de atención, me pongo nerviosa con facilidad y a menudo meto la pata de manera estrepitosa; de hecho lo más probable es que si soy el centro de atención, lo sea por haberlo hecho. No tengo un carácter dulce, no soy una persona interesante o de la que tengas ganas de saber más después de haberme conocido, no soy graciosa y créeme que no te gustaría verme intentarlo. Odio la monotonía pero me refugio en ella, poseo el malsano vicio de devorar cualquier libro que pase por mis manos, y gracias a ello consigo espantar al mundo real por unos momentos, aunque cuando dejo de leer vuelve implacable. Soy asustadiza y tengo tendencia a no inspirar confianza. No se que te ha hecho leer hasta aquí: ¿obligación? ¿Curiosidad? Sea lo que sea, no te esperes un final apoteósico. Es un texto común, nada destacable. Y, al igual que yo, no tendremos un final que sorprenda a todo aquel que lo vea. Simplemente pondré un punto y se acabó.

sábado, 11 de abril de 2015

2

Y llegas a lo más alto, tan arriba que parece que puedes rozar las nubes con los dedos. Y seguidamente caes en picado, y sabes que vas a estrellarte... Igual que sabes que no puedes hacer nada para evitarlo.

martes, 24 de marzo de 2015

24 de marzo.

24 de marzo do ano 2006. Un día que sei con certeza total que, ao igual que toda unha familia, non vou a poder esquecer endexamais. Podería escribir mil cousas diferentes na procura dunhas verbas coas que lograr describir o vacio que deixaches nos nosos corazóns, mais sería en balde. Non atoparei nunca nada co que poder plasmar este sentimento que levamos dentro. Recordo ben ese día, un día coma outro calquera, ou eso similaba. Despois de cear, estabas na túa tumbona, ao lado da cociña de ferro (como tantas outras veces), levantacheste, dichesnos un bico e subiches para a cama despois de dicirme que avisase a mamá pra que che subise unha bolsa con auga quentiña nun rato. E así o fixen. A partir dese momento, os recordos convertense nunha morea de intrincadas lembranzas. Mamá subiu, e ao momento estaba abaixo outra vez, moi asustada. Camen estaba a darlle o peito a Érika (que estaba a piques de facer dous mesiños), deixouna nos meus brazos e subiu tras mamá. Lembro o medo que tiña, un medo que non se similaba pra nada a ningún dos meus medos anteriores, que se intalara no meu pequeno e infantil corazón. Acaricieille a cariña á pequena, mentres que a acunaba e lle repetía "xa verás como todo vai a sair ben, non é nada" e cantaba unha nana, a sua nana. Ilusa de min, que na miña pequena e tola cabeciña cría que o mundo me ia a sorrir. Ao cabo dun rato (non sabía precisar canto) volveron a baixar. "Mari, se acaba de morir abuelita". Non hai unha sensación coa que poñerlle nome ao que sentin nese momento, un arrepío que sacudiu toda a miña columna, un frío que me chegou ao mais profundo, unha pena que, nove anos despois, sigue presente na miña alma. Os recordos de esa misma noite camiñan ao meu carón ainda agora. Esa noite non durmin na casa. Mellor dito, esa noite non durmín. Abrazada ao meu boneco de sempre, aquel que me acompañara nos meus peores pesadelos, enfronteime ao que sempre fora o maior dos meus temores: a perda dos meus. Foi, como xa dixen, un gran mazazo pra todos. Eras unha muller forte, un modelo a seguir, un exemplo para os que medramos ao teu carón. Nai, irmán, filla, abuela, tía... De todas as formas, faciaste querer, cun amor que ainda a día de hoxe perdura nos nosos corazóns. Sintome moi orgullosa de poder dicir que herdei o teu carácter, forte, cheo de vitalidade e de fiereza. Os meses posteriores á túa morte foron unha verdadeira tortura. Buscabache a cada paso que daba, baixo o pensamento de que ti eras inmortal, posto que cada pequeno detalle me recordaba a ti. Agora sei que ti nunca chegaches a deixarnos, a deixarme de todo. A túa presencia, o teu espíritu, vai camiñando xunto a min, mitigando na medida do posible os meus padecementos. A partir de agora, escribirei unha carta cada ano, contandoche como nos van indo as cousas. Érika está enorme, en xuño fai a comunión. Coma ben amosaba de pequena, é moi espelida, adora bailar, os animales... Unha Carpulla feita e dereita. Tes dous bisnetos mais. O primeiro naceu ao ano seguinte da túa morte, un homiño chamado Martín, moi payasete, e que debece pola sua prima maior, fillo de Xola. Despois naceu Lariña, Charambeca de imaxe e Carpulla de carácter, digna filla de sua nai, Nati. Tamén está Miguel, fillo de Jessy; comerialo a bicos se o chegas a coñecer. Agora estamos esperando impacientes polo pequerrechiño, Marco, irmán de Érika. Ao resto a vida vainos levando paseniñamente, con momentos mellores ou peores, pero imos indo. Crealo ou non, seguimos a votarche de menos cada día. Tampouco esquecín as tuas historias, teñoas gardadas a bó recaudo na caixa forte da miña memoria, listas pra pasalas a papel, á vez que escribo un pequeno relato sobre a túa vida. Algún día, o meu pelo será como era o teu, e lucirei a sua brancura co mesmo orgullo que ti o lucias. Algún día, eu tamén terei netos e netas, que se sentarán ao meu redor a escoitar as historias, coma nos fixemos contigo, sobre meigas, trasgos, a Santa Compaña... Ensinareilles a apreciar os pequenos detalles da vida, a ser respetuosos, a admirar as estrelas, a amar á nai natureza e ás suas creacions, tal e como ti nos amosaches. E sei que tí sempre estarás conmigo pra axudarme a facelo. Querote.

domingo, 22 de marzo de 2015

1.

Gústame a soidade. Gústame sentir a sua compaña, coma a de unha vella amiga silenciosa. Gústame sentir a sua aperta, fría sen ser molesta. Gústame poder refuxiarme nos seus brazos, poder escapar dos ollos de aqueles que me sinalan e abstraerme perdendome nos meus intrincados pensamentos. Gústame dar longos paseos con ela da man. Gústame o seu silencio. Gústame a soidade.

sábado, 21 de marzo de 2015

Escribiendo sin rumbo

Vivo descolocada emocionalmente, vagando a ratos entre la sensación de una felicidad plena y el desasosiego de una creciente tristeza que se instala en el centro de mi pecho. A veces vago entre pensamientos que me hacen sentir que yo puedo conseguir lo que quiera, que puedo llegar a lo más alto y, desde allí arriba, ver que la vida no es la mierda que todos pintan, que no todos los días van a ser de un color gris, tristes y sin vida. El problema está en que todo lo que sube, baja; cuanto más alto llegas, más dura es la caída, más retorcida la espiral de tristeza, de impotencia, más duele darte cuenta de que sí es la mierda que todos pintan, que los días suelen ser grises, que nadie va a preocuparse por ti, que todo se acaba desmontando o tocando su fin. Personalmente, prefiero vivir rozando el suelo, con mis expectativas en los límites más bajos, junto con mis esperazas y mis ganas de levantarme día tras día, a fin de cuentas, si vivo rozando el suelo, no puedo caer más. ¿No? De todas formas, la vida es ese juego absurdo al que tienes que jugar por imposición, para acabar perdiendo siempre, y finalmente ser (con un poco de suerte) un recuerdo, una sombra, que como todo lo demás, acabará desapareciendo.

lunes, 9 de marzo de 2015

divagando

Ola! Ti non sabes quen son, pero eu si que che coñezo. Son un dos teus demos. Sabes iso de que cada persoa ten un anxo que o coida? Pois a ti foronche asignados tres demos no sitio do anxo. No mundo hai duas clases de persoas: na primeira clase atópanse aqueles que están destinados á grandeza, a conseguir a felicidade, a acadar unha vida plena e satisfactoria. O segundo tipo son totalmente opostos, e temo, meu amigo, que tí estás dentro de eles. Por eso o noso traballo é asegurarnos de que suceda. Quenes somos? Oh, é certo. Que maleducada son por non presentarnos! Vergoña é a miña irmá menor, a que susurra no teu oído esquerdo que es rara por non seguir a corrente, por ter gustos que a xente toma por pouco comúns. É a que che di que debes odiarte e non compartir co mundo todas esas cousas que podes proporcionar. O meu irmán maior, Medo, é tan antigo como a vida mesma. Él susurra no oído dereito e enche cada rincón oscuro de monstruos, fai que cada persoa coa que te cruzas semelle un asasino. O que impide que lle confeses o que pensas á persoa que che gusta, o que murmura que é mellor que a xente non sepa como eres realmente es. Que fai que levantes muros ao teu redor, facendo que crees a túa propia cárcere. Quen son eu, preguntas agora? Eu son o peor dos teus demos, camuflada baixo a apariencia dunha amiga. Eu son a que recurres cando non che queda nada mais. Eu son o que che obliga a soportar. A que prolonga o teu tormento. Atentamente, Esperanza.

viernes, 13 de febrero de 2015

Máscaras

Sonreír va antes que todo. Ser feliz. El problema está cuando no eres capaz, cuando tu sonrisa y tu felicidad son un muro que levantas, una máscara que se adhiere a tu piel cada vez que te levantas de cama y que te va absorbiendo poco a poco, hasta el punto de que te sale una sonrisa que no sientes. Le sonríes al mundo, a la vida. Te ríes de ella. Pero cuando te topas de frente con la soledad, dura, implacable, la máscara comienza a agrietarse y se rompe, dejando salir en torrente todos los sentimientos que estabas reprimiendo: tristeza, amargura, dolor... Todos y cada uno de ellos afloran, intensificandose, destruyendote lentamente, con más intensidad cada vez que la máscara se recompone, haciendo que cada vez, sonreír sea más falso, que reír sea toda una proeza, y que ser feliz sea un reto imposible.